I, Daniel Blake

Daniel Blake is een weduwnaar van 59 die geweldig afziet van het alleen zijn. Wanneer de man, die er al een 40-jarige carrière als timmerman heeft opzitten, zijn buurvrouw Katie leert kennen, een alleenstaande moeder zonder job maar met twee tienerkinderen, beseffen beiden meteen dat ze wel iets aan elkaar kunnen hebben. Hij is een hartpatiënt die door de werkloosheidsdienst – het is de eerste keer in zijn leven dat hij daarop een beroep doet – ertoe wordt aangepord om actief te solliciteren, ook al is hij door zijn arts arbeidsongeschikt verklaard. Katie voelt zich wat verloren. Door de sociale hulpverlening werd ze gedwongen om te verhuizen, weg uit London, haar biotoop, helemaal naar Newcastle. Daniel en Katie lijken op elkaar aangewezen. Voor de kinderen knutselt Blake speelgoed in elkaar en hij ontfermt zich gaandeweg als een bewaarengel over Katies gezin, dat het alsmaar moeilijker krijgt. Zoals het een goede timmerman betaamt, schrijft Daniel Blake, een archetypisch personage uit de Loach-familie, uitsluitend met een potlood, terwijl hem wordt gevraagd om alle formulieren digitaal in te vullen, als hij al niet naar websites wordt doorverwezen … Het systeem laat de brave man ongegeneerd vallen. Hij dreigt niet alleen het slachtoffer van de bureaucratische papiermolen te worden, de hele situatie waarin hij is verzeild heeft veel meer weg van een mallemolen. Geen wonder dat de man revolteert.

Ook voor I, DANIEL BLAKE gebruikt Ken Loach een vrij directe filmstijl die zijn personages op de voet volgt op hun calvarietocht langs allerlei instanties en situaties, een manier van vertellen die dicht bij die van een tv-film aanleunt. Het vergroot de herkenbaarheid, accentueert de humane insteek. Of hij laat het personage van Katie een melodramatische zijweg inslaan.

Loach legt de ontwikkelingen binnen onze huidige maatschappij onder de scanner om het ziektebeeld te detecteren van het web van sociale diensten. Mordicus willen ze zich vastklampen aan alle mogelijke en onmogelijke regeltjes zonder de mens achter het dossiernummer te willen kennen. Tegen deze ronduit kafkaiaanse toestanden bestaat geen remedie, alleen maar hard protest. En als zelfs dat niets uithaalt, rest er Loach’ ultieme maar onmiskenbare gebaar: solidariteit.

https://filmmagie.be/review/i-daniel-blake